L'Art et son Avenir (kaft)

In L’Art et son Avenir bundelde de Belgische beeldhouwer, schilder, tekenaar, kunsttheoreticus en naderhand ook architect Georges Vantongerloo in 1924 een reeks opstellen. Hierbij profileerde hij zich als een ‘klassiek’ theoreticus van de beeldhouwkunst en bouwde hij verder op eeuwenoude grondregels in de beeldhouwkunst: ruimtelijk evenwicht, esthetische harmonie, maatverhoudingen. Dat hij parallel het belang van intuïtie benadrukte, kan verwondering wekken voor deze pionier van de abstracte beeldhouwkunst. Voor de ‘classicist’ Vantongerloo is een beeldhouwer geconditioneerd door zijn intuïtieve gedachtewereld, veruiterlijkt hij deze opvattingen vormelijk op een intuïtieve wijze en transformeert deze bijgevolg evenzeer intuïtief in zijn manier van werken. Voor hem laat de slotsom geen twijfel: finaal kan ook de stijl van de beeldhouwer niet anders dan intuïtief zijn. Vantongerloo zag in de evolutie van de kunst – van de klassieke oudheid, de barok, maar ook het expressionisme, het futurisme en het cubisme – vooral manieren van denken over en in kunst, een evolutieve en progressieve zoektocht naar een zuiverheid die de kunstenaars van de Zuivere beelding in Vantongerloo’s eigen tijd samenbrachten tot een esthetische eenheid met een universele betekenis. Universaliteit bekwamen ze volgens de auteur door de gestrenge, gecoördineerde toepassing van verhoudingen van volumes in de beeldhouwkunst, van kleur in de schilderkunst, van klanken in de muziek.