Hemellichaam

In de vroege jaren 1920 verandert Felix De Boeck drastisch van schilderstijl; sommige kunstcritici benoemen deze nieuwe periode in het oeuvre van de kunstenaar zijn “constructivistische periode”. De Boeck schakelt met andere woorden op dit moment over naar de abstractie. Die abstracte werken worden vaak gezien als het hoogtepunt van De Boecks carrière.
De Boeck heeft echter de figuratie nooit helemaal achterwege gelaten. De toeschouwer kan in zijn kunstwerken, zo ook in Witte zon en Hemellichaam, nog altijd de werkelijkheid herkennen. Die trouw aan wat tastbaar is, wordt gesymboliseerd door de vaak voorkomende aanwezigheid van een (ronde) zon of maan in De Boecks kunstwerken. Zij vormen de brug van de abstractie naar de werkelijkheid.
In Witte zon (1921) staat het element van de zon centraal door haar felle witte kleur die contrasteert met het anders eerder monochrome kleurenpalet (grijs- en pasteltinten) van het schilderij. De cirkelvorm is dominant in het werk. Ook in Hemellichaam (1920), uit de collectie van Mu.ZEE, speelt De Boeck met die vormentaal. Opnieuw wordt de aandacht van de toeschouwer getrokken naar het zon- of maanelement, ditmaal in het paars geschilderd.