Compositie

Het oeuvre van Van Severen is een uitzonderlijk voorbeeld van standvastigheid. Gedurende zijn hele carrière als kunstenaar houdt hij vast aan dezelfde uitgangspunten. In zijn werk, dat moeilijk te situeren is in de kunstgeschiedenis door het erg persoonlijk karakter ervan, gaat de kunstenaar op zoek naar een harmonie, evenwicht dat verloren gegaan is in de moderne maatschappij. Dat doet Van Severen aan de hand van abstracte schilderijen, tekeningen, et cetera die doorheen zijn oeuvre alsmaar soberder worden. Niet enkel de inhoud van het werk wordt gereduceerd tot de essentiële vormen (kruis, ruit, cirkel, vierkant); de kunstenaar voert ook een monumentale versobering inzake het materiaalgebruik door. In 1969 kiest Van Severen ervoor het schilderen in olieverf op te geven; het is te dik en vooral te materieel voor hem geworden. Vanaf dat moment gebruikt de kunstenaar caseïnetempera, Chinese en Oost-Indische inkt, wat hem toelaat veel immateriëler te werken. Daarnaast is het kleurenpalet doorheen Van Severens oeuvre ook ongeveer hetzelfde gebleven: neutrale, monochrome kleuren domineren het beeld. Van een fel kleurgebruik is er geen sprake.
Deze Compositie (1962/63) behoort tot de periode in het oeuvre van Van Severen, tijdens welke hij nog met olieverf werkte. Dit valt op in de behandeling van het verfoppervlak. De verf is op erg oneffen wijze aangebracht; op de ene plaats vormt ze een dikke, op de andere een erg dunne laag. In het laatste geval kan de toeschouwer de gronderingslaag zien van het schilderij. Dat geeft het werk een immaterieel, bijna vergeestelijkt karakter, een van de typische kenmerken van het oeuvre van Van Severen. Het monochrome kleurenpalet, bestaande uit grijstinten, ondersteunt de immateriële indruk dat Compositie maakt op de toeschouwer. De essentiële vorm van de ruit beheerst de opbouw van het schilderij.