Willy Anthoons vlucht op driejarige leeftijd met zijn grootmoeder naar Londen en blijft daar tot het einde van de oorlog. Na hereniging van het gezin Anthoons (zijn vader werd gevangen gehouden door Duitsers in Nederland) vestigen ze zich in Brussel. Anthoons volgt les aan het Hoger Instituut voor Decoratieve Kunst, o.a. bij Oscar Jespers. In 1940 wordt hij gemobiliseerd maar wordt ernstig ziek. Het leger stuurt hem naar de Ardèche om daar te genezen. Tijdens deze periode begint Anthoons te beeldhouwen en te schilderen. Na zijn terugkeer in België sluit Anthoons zich aan bij enkele kunstenaars die geweigerd worden door het officiële Salon des Beaux-Arts (vanwege hun non-figuratieve werk). Anthoons voegt zich, samen met Pierre Alechinsky en Pol Bury, in 1945 bij de pas opgerichte groep La Jeune Peinture Belge (René Lust en Robert Delevoy) die jonge avant-gardekunstenaars tracht te promoten voor tentoonstellingen, zowel in België als in het buitenland. Ensor is erevoorzitter. De vereniging organiseert groepstentoonstellingen in Parijs, Den Haag, Stockholm, Zurich en Bordeaux. Met de dood van de oprichter René Lust in 1948 gaat de groep La Jeune Peinture Belge ter ziele. In datzelfde jaar vestigt Anthoons zich in Parijs. De beeldhouwer raakt bevriend met Michel Seuphor, de beeldhouwers Émile Gilioli, Morice Lipsi, Sesostris Vitullo, Jean Arp, Berto Lardera, Nicolas Schöffer en Etienne Hajdu. Hij stelt zijn werk tentoon in verschillende ‘salons’ zoals het Salon des Réalités Nouvelles en het Salon de Mai. Hij onderhoudt ook contacten met schilders zoals Gaston Bertrand, Luc Peire, Pierre Alechinsky en Alfred Manessier. Een neurologische aandoening tast zijn motoriek aan zodat de beeldhouwer vanaf 1977 geleidelijk aan moet stoppen met zijn creatief werk.
Bron: Letterenhuis Antwerpen
CC-BY-NC (Creative Commons 4.0)